Of Harderwijk ooit een beiaard heeft gehad zal een raadsel blijven. De in 1797 ingestorte toren bevatte zoveel brons (12200 pond) dat de mogelijkheid open gehouden moet worden dat Harderwijk een beiaard heeft gehad. Gezien de status van Harderwijk (Universiteitsstad) zou deze stad, in vergelijking met andere steden, een beiaard gehad moeten hebben, temeer Harderwijk van tijd tot tijd zeer vermogend was. De archieven van Harderwijk zeggen niets over een klokkenspel.
Na verwaarlozing van de vieringtoren van de O.L.V. kerk, wordt deze in 1767 afgebroken. Pas in 1925 wordt door de Harderwijkse gemeente een torenfonds opgericht met als doel de toren te herbouwen.
Na 1945 verlangt men in Harderwijk naar klokkenmuziek. In 1961 krijgt sanatorium Sonnevanck veertien Van Bergen klokjes. Het Lyceum in een 1962 een door Eysbouts gegoten Westminster-voorslag en juwelier De Herder in de Donkerstraat in 1965 een Eysbouts-voorslag van negen klokjes.
De toren
Tijdens de algehele restauratie van de O.L.V. kerk in 1969 werd de vieringtoren herbouwd naar voorbeeld van de 1767 afgebroken toren. Daarin zou plaats zijn voor een 3-oktaafs beiaard.
De aanzet
De eerste stap tot het realiseren van een stadsbeiaard werd gezet door de Harderwijkse musicus Wim D. Westerop. Hij verzorgde een artikel over de beiaard dat geplaatst werd in het plaatselijke Schilders Nieuwsblad. Als gevolg van dit artikel werd onder voorzitter van T.W. van Ellen, Wethouder van Harderwijk, een beiaardcomité opgericht. Onder het motto: 'Harderwijk, een beiaard rijk', begon men in 1969 een geldinzamelingsactie.
De gelden
Het geld van het in 1925 opgerichte torenfonds (f 23.000,-) werd door de gemeente Harderwijk aangewend voor de aanschaf van een beiaard. Later deed de gemeente daar nog eens f 16.000,- bij. Het Burgerweeshuis was, naast de gemeente de grote geven met f 20.000,- Dit bedrag werd aangevuld met giften van bedrijven en de burgerij, zij het dat de bevolking van Harderwijk niet makkelijk enthousiast te krijgen was. Voor de somma van f 53.796,60 werd in 1971 door Eysbouts een beiaard geleverd van 25 klokken met automaat en zonder klavier.
De volgende stap
Na alle festiviteiten en toespraken rond de ingebruikname van de automaat in 1971 staakte de "Stichting Beiaard Harderwijk" allerminst haar activiteiten. De volgende stap was de uitbreiding van het klokkenspel met 12 klokken plus een stokkenklavier. De voltooiing van de beiaard (37 klokken) was een feit op 12 januari 1973. Een officiële ingebruikname, met een bespeling, heeft nooit plaats gevonden.
Het verval
Reeds 14 maanden na de installatie van de 12 klokken en het klavier vertoont de beiaard tekenen van aftakeling. De "Stichting Beiaard Harderwijk"plaats in de plaatselijke krant een artikel, dat de situatie van dat moment beschrijft: "Alles wat rust, roest". In goed een jaar tijd werd de beiaard slecht vijf maal bespeeld. De automaat speelt onveranderd dezelfde melodieën, met als gevolg dat sommige klokken niet of nauwelijks gebruikt worden. De Stichting verzoekt de gemeente een standbeiaardier aan te stellen in de persoon van Wim D. Westerop. Vanaf dat moment verbetert de situatie enigszins en wordt de beiaard meer bespeeld, doch de gemeente Harderwijk blijft op haar centen zitten en "Het bedelen van de Stichting" wordt een zaak van gewoonte.
Uitbreiding
In de periode van 1974 tot 1979 is het stil ronde de beiaard. Met mondjesmaat zijn er wat bespelingen en de bevolking reageert matig op de klanken van "hun" instrument. Desondanks blijft de Stichting actief, met als resultaat een gift van het Comité Zomerzegels. Met deze gift en het geld van ander acties kunnen weer drie klokjes besteld worden bij Eysbouts. In september 1982 worden deze geïnstalleerd. De beiaard heeft nu 40 klokken. In 1991 volgt de laatste stap. Zeven klokjes van Petit & Fritsen worden geplaatst. Er komt een nieuw klavier en tevens vindt er groot onderhoud plaats. De 4-octaafs beiaard is dan af!
Na verwaarlozing van de vieringtoren van de O.L.V. kerk, wordt deze in 1767 afgebroken. Pas in 1925 wordt door de Harderwijkse gemeente een torenfonds opgericht met als doel de toren te herbouwen.
Na 1945 verlangt men in Harderwijk naar klokkenmuziek. In 1961 krijgt sanatorium Sonnevanck veertien Van Bergen klokjes. Het Lyceum in een 1962 een door Eysbouts gegoten Westminster-voorslag en juwelier De Herder in de Donkerstraat in 1965 een Eysbouts-voorslag van negen klokjes.
De toren
Tijdens de algehele restauratie van de O.L.V. kerk in 1969 werd de vieringtoren herbouwd naar voorbeeld van de 1767 afgebroken toren. Daarin zou plaats zijn voor een 3-oktaafs beiaard.
De aanzet
De eerste stap tot het realiseren van een stadsbeiaard werd gezet door de Harderwijkse musicus Wim D. Westerop. Hij verzorgde een artikel over de beiaard dat geplaatst werd in het plaatselijke Schilders Nieuwsblad. Als gevolg van dit artikel werd onder voorzitter van T.W. van Ellen, Wethouder van Harderwijk, een beiaardcomité opgericht. Onder het motto: 'Harderwijk, een beiaard rijk', begon men in 1969 een geldinzamelingsactie.
De gelden
Het geld van het in 1925 opgerichte torenfonds (f 23.000,-) werd door de gemeente Harderwijk aangewend voor de aanschaf van een beiaard. Later deed de gemeente daar nog eens f 16.000,- bij. Het Burgerweeshuis was, naast de gemeente de grote geven met f 20.000,- Dit bedrag werd aangevuld met giften van bedrijven en de burgerij, zij het dat de bevolking van Harderwijk niet makkelijk enthousiast te krijgen was. Voor de somma van f 53.796,60 werd in 1971 door Eysbouts een beiaard geleverd van 25 klokken met automaat en zonder klavier.
De volgende stap
Na alle festiviteiten en toespraken rond de ingebruikname van de automaat in 1971 staakte de "Stichting Beiaard Harderwijk" allerminst haar activiteiten. De volgende stap was de uitbreiding van het klokkenspel met 12 klokken plus een stokkenklavier. De voltooiing van de beiaard (37 klokken) was een feit op 12 januari 1973. Een officiële ingebruikname, met een bespeling, heeft nooit plaats gevonden.
Het verval
Reeds 14 maanden na de installatie van de 12 klokken en het klavier vertoont de beiaard tekenen van aftakeling. De "Stichting Beiaard Harderwijk"plaats in de plaatselijke krant een artikel, dat de situatie van dat moment beschrijft: "Alles wat rust, roest". In goed een jaar tijd werd de beiaard slecht vijf maal bespeeld. De automaat speelt onveranderd dezelfde melodieën, met als gevolg dat sommige klokken niet of nauwelijks gebruikt worden. De Stichting verzoekt de gemeente een standbeiaardier aan te stellen in de persoon van Wim D. Westerop. Vanaf dat moment verbetert de situatie enigszins en wordt de beiaard meer bespeeld, doch de gemeente Harderwijk blijft op haar centen zitten en "Het bedelen van de Stichting" wordt een zaak van gewoonte.
Uitbreiding
In de periode van 1974 tot 1979 is het stil ronde de beiaard. Met mondjesmaat zijn er wat bespelingen en de bevolking reageert matig op de klanken van "hun" instrument. Desondanks blijft de Stichting actief, met als resultaat een gift van het Comité Zomerzegels. Met deze gift en het geld van ander acties kunnen weer drie klokjes besteld worden bij Eysbouts. In september 1982 worden deze geïnstalleerd. De beiaard heeft nu 40 klokken. In 1991 volgt de laatste stap. Zeven klokjes van Petit & Fritsen worden geplaatst. Er komt een nieuw klavier en tevens vindt er groot onderhoud plaats. De 4-octaafs beiaard is dan af!
